سمعک دستگاهی است که امواج صوتی وارد شده به داخل گوش را دریافت می‌کند و صداهای دریافت شده را با توجه به مشکل شنوایی فرد، پردازش کرده و به گوش ارسال می‌کند. البته تمام این مراحل در زمان بسیار کوتاهی انجام می‌شود و افراد در شنیدن صداها تاخیری متوجه نمی‌شوند. امروزه کاربرد سمعک‌ها فقط برای بلند کردن و تشدید صدا نیست، بلکه سمعک‌هایی طراحی می‌شوند که صداها را واضح‌تر به گوش استفاده کننده می‌رسانند و به عبارتی درک گفتاری فرد کم شنوا را بالا می‌برند. توصیه می‌شود افراد کم‌شنوا از سمعک‌های دو گوشی استفاده نمایند تا کیفیت صدای بهتری را بشنوند. سمعک‌ها از نظر علم پزشکی وسیله‌ای هستند که به بهبود شنوایی افراد کم شنوا یاری می‌دهند و از دید علم الکترونیک وسیله‌ای الکترونیکی و کوچک هستند که صدا را تقویت کرده و از سه بخش میکروفون، تقویت کننده و رسیور تشکیل شده‌اند. میکروفون امواج صوتی دریافت شده را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل کرده، تقویت کننده که شامل یک تراشه رایانه ای می باشد این سیگنال‌ها را تقویت می‌کند، رسیور نیز بلندگوی خیلی کوچکی است که این سیگنال‌ها را به امواج صوتی تبدیل می‌کند و به گوش منتقل می‌نماید. در اصل سمعک‌ها ارتعاشات صوتی را تقویت می‌کنند. سلول‌های مویی باقیمانده از ارتعاشات بزرگ را پیدا کرده و آنها را به سیگنال‌های عصبی تبدیل می‌نمایند. پس از آن این سیگنال‌ها را به مغز می‌فرستند. آسیب بیشتر به سلول‌های مویی باعث ایجاد کم شنوایی شدیدتر می‌شود که این امر نیاز به تقویت بیشتر از سمت سمعک خواهد بود. همه سمعک‌ها با باتری کار می‌کنند که طول عمر این باتری‌ها به تکنولوژی به کار رفته در آنها بستگی دارد. باتری‌هایی که کوچکتر هستند طول عمر کمتر و باتری‌های بزرگتر طول عمر بیشتری خواهند داشت.
انواع سمعک‌ها
به طور کلی سمعک‌ها به دو نوع داخل گوشی و پشت گوشی یافت می‌شوند. سمعک‌های داخل گوش شامل سمعک نامرئی IIC، سمعک نامرئی CIC، سمعک داخل کانال ITC و سمعک داخل گوش ITE و سمعک‌های پشت گوش شامل سمعک پشت گوشی BTE، سمعک پشت گوشی میکرو Micro، سمعک RIC و سمعک RITE هستند. همچنین در نوع دیگری از تقسیم‌بندی سمعک‌ها از نظر تکنولوژی در انواع آنالوگ، دیجی تریم، دیجیتال، هوشمند، تربیت شونده و بلوتوث‌دار ساخته می‌شوند. البته از لحاظ ظاهری می‌توانیم سمعک‌ها را به سمعک استخوانی (هد باند و عینکی)، سمعک داخل گوش، سمعک داخل مجرا، سمعک جیبی، سمعک رسیور داخل مجرا (RIC)، سمعک نامرئی (کاملاً داخل گوش) و سمعک گوشواره‌ای دسته‌بندی کنیم.
تاریخچه
اولین سمعک‌ها از شاخ حیوانات ساخته می‌شدند. تاریخچه استفاده از این دستگاه به زمان های بسیار دوری باز می‌گردد. شاخ حیوانات مانند یک قیف صداهای محیط را به داخل گوش منتقل می‌کردند و در عین حال بنابه ویژگی خاصی که داشتند قدری هم صداها را تقویت می‌کردند. بر این اساس اولین سمعک‌ها شیپورهایی بودند که در قرن هفدهم میلادی افراد آنها را در گوش خود قرار می‌دادند تا صدای دیگران و محیط را بهتر بشنوند. یعنی فردی که دارای اختلال شنوایی بود این شیپور را به سمت گوینده مورد نظر می‌گرفت و به این صورت صدای او را با وجود مزاحمت صداهای دیگر بهتر دریافت می‌کرد. اما با اختراع تلفن رویای ساخت سمعک‌های الکتریکی به واقعیت بدل شد. ایده قرار گرفتن بلندگو در کنار گوش برای افرادی که اختلال شنوایی دارند زمانی مطرح شد که این افراد با تلفن راحت‌تر صحبت می‌کردند زیرا در تمام طول مدت مکالمه بلندگو نزدیک گوش باقی می ماند. توماس ادیسون به این نکته توجه کرد زیرا خودش نیز اختلال کم شنوایی داشت. وی با استفاده و به کار بردن مهارت های خویش ، فرستنده‌ای کربنی ساخت که این حرکت زمینه ساز ساخت سمعک‌های کربنی شد. البته ادیسون تنها فردی نبود که به ساخت سمعک الکترونیکی توجه کرد. لوییس وبر در سال 1911 میلادی دستگاهی با نام Esha-phonophor را برای هدیه به دوستش ساخت. این دستگاه به قدری بی نقص و دقیق ساخته شده بود که به عنوان طرح برای سمعک رواج یافت و باعث ایجاد شرکت سمعک زیمنس شد. این شرکت در طول سال‌ها با پیشرفت‌های خود در طراحی و ساخت سمعک ، به یک برند معتبر در ساخت سمعک تبدیل شد.
samakbaharau.com
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: